Vroeger heb ik altijd dieren gehad. Konijnen, vissen, vogels en schildpadden. Door de ervaringen met deze diertjes hebben mijn ouders op een bepaald moment besloten om geen huisdieren meer te nemen. Mijn broer, zus en ik waren nog klein en het was iedere keer een drama als er een diertje stierf. Toch wilde ik op latere leeftijd weer diertjes hebben, maar het mocht niet van mijn ouders. Mijn zus ging op zichzelf wonen, kocht twee konijnen en even later een labrador. Toen begon het bij mij nog meer te kriebelen. Na wat zeuren mocht ik dan toch een dwerghamster. Het hamstertje, genaamd Sniffy, heeft ongeveer drie jaar bij mij gewoond. Toen Sniffy gestorven was, werd het aanschaffen van een nieuw diertje weer tegengehouden.

Mijn schoonbroer werkte op een vakantiepark waar cavia's rondliepen. Hij vroeg mij of ik een keer mee wilde om het hok te verschonen. Dat deed ik met alle plezier. Eenmaal daar werd ik verliefd op een cavia. Hij liet zich normaal niet oppakken, zei mijn schoonbroer, maar ik had hem al snel op mijn schoot. Overlegt met mijn ouders, maar nee, tevergeefs. Totdat ik jarig was..

Op 2 september 2006 vierde ik mijn vijftiende verjaardag. Ik moest mijn ogen sluiten, geen idee waarom. “Niet kijken, niet kijken!” schreeuwde mijn moeder. Ik hoorde vanalles. “Ja, doe nu je ogen maar open!” Ik deed mijn ogen open en zag een grote traliekooi op de tafel staan. Mijn hart begon heel snel te kloppen. Ik dacht nog bij mezelf “ze zullen me toch niet een konijn geven hè?” Ik liep naar het hok en toen zag ik Freddie, de cavia van het vakantiepark! Mijn geluk kon niet meer op.

Achteraf gezien was dit natuurlijk niet zo slim. Een cavia uit een groep halen, daar waar hij lekker de ruimte had. Maar toen wist ik nog niet veel over cavia’s. Daarom wil ik mijn verhaal met jullie delen.

Freddie is helaas niet lang bij mij gebleven. Begin 2007 werd hij ziek. Ik ging met hem naar de dierenarts die iedere keer antibiotica gaf. Daarom besloot ik om naar een andere dierenarts te gaan. Ook die wilde met antibiotica beginnen, maar op mijn aandringen werd er een röntgenfoto gemaakt. Ik had inmiddels al wat informatie opgezocht en dacht dat het een blaassteen was.

De foto werd gemaakt en Freddie bleek inderdaad een blaassteen te hebben. Hij moest eerst wat aansterken. Een week later werd hij geopereerd. Ik zat met spanning te wachten, totdat ik een telefoontje van de dierenarts kreeg. Freddie was overleden. De narcose was te zwaar voor hem. Ik weet nog precies wat ik zei: ‘Oh jammer, niks aan te doen helaas’. Ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Met de dierenarts nog aan de lijn, barstte ik in tranen uit. Ik moest zo hard huilen dat ik de telefoon aan mijn moeder gaf die het gesprek beëindigde. Mijn lieve vriendje was er niet meer.

Mijn vader heeft hem opgehaald en daarna een kist voor hem gemaakt. Ondertussen nam ik afscheid van mijn lieve Freddie. Hij heeft een mooi plekje gekregen in de tuin.

Lieve Freddie, ik heb heel veel van je geleerd. Door jou heb ik het caviavirus gekregen en daar ben ik je heel erg dankbaar voor! Je hebt voor altijd een plek in mijn hart! ♥ 

Na het overlijden van Freddie mocht ik geen nieuwe cavia meer. Mijn moeder wilde niet dat ik nog een keer zo'n verdriet zou hebben. Maar twee en een half jaar later kwam mijn droom opnieuw uit...

Op 6 september 2009 werd ik geopereerd aan mijn kaak. De dag na mijn operatie kreeg ik van mijn zus en schoonbroer een caviaknuffel met een kaart waarin stond "misschien komt hij ooit tot leven". Ik dacht bij mezelf, 'ja, ja'.

Op 9 september mocht ik naar huis. Ik voelde me beroerd en had een opgezwollen hoofd. Toen ik binnen kwam, liep ik meteen naar de bank. "Ach ze heeft het nog niet gezien!" zei mijn moeder lachend. Ik boog een beetje naar voren en toen zag ik achter de andere bank een kooi staan. Pap stond op, liep naar de kooi en haalde er een héél lief klein caviaatje uit. Ik was zó vrolijk, maar kon dit door mijn opgezwollen koppie niet uiten. Ik verzon meteen een naam en schreef dit op een papiertje. Timmy!

Zes weken lang was ik ziek thuis. Zes weken lang heb ik hem dag in dag uit kunnen knuffelen. We waren echte maatjes. Hij reageerde op mij, sliep bij mij en zat 's avonds bij mij op de bank. De laatste tijd knaagde hij 's nachts aan de tralies van zijn hok. Meneer was zo verwend, dat hij bij mij wilde slapen. Lekker warm in bed.

Op 25 februari 2012 was het in een keer mis. Hij zat heel stil in zijn hok. Ik haalde hem eruit en zette hem op het bed. Hij liep ontzettend slecht. Zelf had ik een week plat gelegen met de griep en voelde mij nog niet goed, maar ik wist dat het echt niet goed ging dus belde ik meteen de dierenarts en twee uur later kon ik daar ook terecht. De da zei dat hij wat last had van zijn darmpjes. Hij diende hem vocht toe en toen mochten we weer gaan, maar ik wist niet zeker of dit wel voldoende was. Eenmaal thuis at hij ook niet, dus ben ik hem gaan bijvoeren. Het mocht helaas niet baten. De hele nacht heb ik bij mijn lieverd gezeten. Op 26 februari, vroeg in de ochtend overleed mijn liefje. Het deed zo'n pijn om hem zo te zien. Gelukkig had ik wel afscheid van hem genomen. Daarna volgde een rare, lege dag.

We hadden zo'n sterke band met elkaar. Ik mis hem nog steeds. Lieve Timmy, ook jij hebt voor altijd een plek in mijn hart. Je hebt mij door een heel moeilijke tijd geholpen. Ik zal jou nooit vergeten! ♥

Toen Timmy was overleden merkte ik dat ik niet zonder deze lieve diertjes kon leven. Ik overlegde met mijn ouders dat ik graag weer een cavia wilde. Niet één, maar twee, want cavia's zijn groepsdieren. Gelukkig mocht het weer van mijn ouders, want ook zij zijn stiekem heel verliefd op ze geworden.

Ik wilde nog even wachten met het aanschaffen van nieuwe cavia's i.v.m. vakantie. Ik wilde ze niet meteen weer ergens onderbrengen terwijl ze aan het wennen waren bij mij. Na de zomervakantie begon het te kriebelen. Ik wilde een houten caviahok maken, groter en mooier dan een gewone traliekooi. En die wens kwam uit. Samen met pap heb ik een prachtig caviahome gemaakt. Ondertussen was ik druk bezig met het zoeken naar cavia's. Dit keer wilde ik ze bij een fokker kopen.

Ik had mij ingeschreven op een aantal nestjes. Op 15 september 2012 zag ik dat er bij Caviastalletje de Villa een berennestje geboren was. Ik was meteen verliefd op twee driekleur broertjes, kon niet wachten en mailde meteen. Toen waren ze gereserveerd voor mij. Mijn geluk kon niet meer op!

Op 1 oktober 2012 overleed 1 kleintje, geheel onverwachts. Ik baalde, maar moest wel op zoek naar een nieuw vriendje voor de andere. Ik plaatste een oproep op het caviaforum en kreeg veel reacties. Toen plaatste Caviastal Rivendell een advertentie met een chocolade gladhaar. Ik was meteen verliefd en al snel was hij voor mij gereserveerd. Op 13 oktober 2012 verhuisde hij naar CS de Villa.

Ik ging nog een weekje op vakantie en daarna, op 22 oktober 2012 ben ik mijn mannetjes gaan ophalen. Ik vond het leuk om een bezoekje te brengen aan CS de Villa. Langzamerhand begon er bij mij iets te kriebelen...

Ik wilde graag een caviastal beginnen, maar op dat moment had ik er geen ruimte voor omdat ik nog bij mijn ouders woonde. Ook volgde ik een studie en had daarom te weinig tijd. Inmiddels woon ik op mijzelf, maar heb ik nog niet genoeg ruimte en geniet ik volop van mijn twee heren en de opvanggroep (die hier sinds april 2016 is en die hier voor altijd mogen blijven wonen).

Voorlopig dus geen caviastal, maar ik vond het wel leuk om een website te starten over mijn cavia's en cavia's in het algemeen. Zo ontstond Caviahome. Ik wilde ook een naam voor mijn caviahome. Die had ik snel gevonden; de Vlam. Toen ik Timmy kreeg, gaf ik hem een soort achternaam; Vlam. Hij had namelijk een hele mooie, witte bles op zijn koppie. De naam van de Caviahome is dus ter ere van mijn lieve Timmy.